طارمی با اینتر با حضور در فینال لیگ قهرماناناروپا می تواند حسرت قهرمانی یک ایرانی در این تورنومنت را که علی دایی در آستانه کسب آن بود را پایان دهد.یک شب در بهار ۱۳۷۸، در دل بارانی از امید و اضطراب، بایرن‌مونیخ در آستانه فتح اروپا بود. کنار زمین، مردی ایستاده بود که سبیل‌هایش امضای غرور ایرانی بود؛ علی دایی. ستاره‌ای که از اردبیل تا مونیخ، از زمین‌های خاکی تا آلیانتس، به قله فوتبال رسیده بود.
طارمی با حضور در فینال لیگ قهرمانان اروپا دومین بازیکن ایرانی است که به این مرحله این رقابت ها رسیده است.
اما گل‌های دقیقه ۹۰ منچستر، جام را از دستان باواریایی‌ها قاپید. دایی بازی نکرد. دایی اشک ریخت. ما، پشت تلویزیون، با او گریستیم.این بار، طارمی به فینال چمپیونزلیگ رسیده. دومین ایرانی تاریخ. اما نخستین ایرانی‌ای که می‌تواند در زمین فینال بدود، بجنگد، بدرخشد… و اگر تقدیر بخواهد، جام را ببوسد.
در مصاحبه‌ای کوتاه، وقتی از مهدی پرسیدند که چه حسی دارد، نگفت “من”، گفت: «مردم ایران خوشحال شدند، برای من همین کافی‌ست.»شاید آن‌وقت، طارمی نه فقط قهرمان ما، بلکه قهرمان تاریخ شود. قهرمانی که ما را از خاطره تلخ دایی، به رؤیای شیرین خودش رساند.
